บทวิเคราะห์
อันอะหนะอิเหนากุเรปัน ผิดนั้นใหญ่พ้นคณนา
เพราะเหตุใจหนุ่มก็หุนหัน ไปผูกพันหลงรักจินตะหรา
แต่ก็เป็นพงศ์พันธุ์กันมา หากใช่วงศ์เทวาเลิศไกร
จำจะกันฉันทาราคี อย่าให้มีผู้ล่วงติได้
จะให้เสนานำสารไป ยังพิชัยหมันหยาธานี
ให้ระตูนำราชธิดา มาแต่งการราชาภิเษกศรี
ทั้งอะหนะบุษบานารี ห้เป็นที่อัครราชราชา
แต่เรื่องของความรักความใคร่ จะมั่นหมายให้จบลงแบบเรียบง่ายนั้นได้หรือ นี่คือตัวอย่างที่น่าสนใจ พวกผู้ใหญ่ใจดี คิดว่าไหนๆ เด็กๆ ก็ได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้ว ก็จัดการตามประเพณีซะ หวังจะไม่ให้ใครติเตียน แต่ความคับแค้นของคนที่ถูกทอดทิ้ง หนักยิ่งกว่าจะมาทำแค่ตามแบบแผน อ่านดูปฏิกิริยาของนางจินตะหราดูนะครับ
ตามสารซึ่งจะให้ไปแต่งการ ยังสถานกาหลังกรุงศรี
ซึ่งจะแบกหน้าไปครานี้ อัปยศพ้นที่จะพรรณนา
จะอดสูใครใครก็ไม่คิด ไม่เจ็บจิตรเหมือนหนึ่งชาวดาหา
อันความแค้นแสนทุกข์ทรมา ยิ่งกว่านอนอยู่ในกองไฟ
เพราะชาติชายเช่นนี้ไม่มีสัตย์ สารพัดไม่เอาคำได้
มิขอพบขอเห็นสืบไป แต่รอยก็อย่าให้ร่วมกัน
หากเกรงพระชนกชนนี หาไม่ฤๅพี่จะผายผัน
นี่จำเป็นจำใจจรจรัญ จะต้องกลั้นแค้นไปทุกเวลา
ดุเดือด แต่จำใจ เรื่องราวจะจบลงอย่างที่ผู้ใหญ่คาดหวังหรือไม่ ตามเรื่องว่า ท้าวหมันหยาเมื่อได้รับสารจากท้าวกุเรปันแห่งวงศ์เทวา เกรงฤทธาเป็นที่ยิ่ง จำใจนำนางจินตะหรามาร่วมงานวิวาห์ เมื่อพากันมาถึงเมืองกาหลัง ขณะหยุดยั้งตั้งพักอยู่นอกเมืองก็แจ้งข่าวไปยังในเมืองกาหลัง ตามประเพณีรับแขกเมืองก็ต้องมีคนออกมารับ เรื่องราวตอนนี้คงต้องตกกับอิเหนา แต่อิเหนายังลังเลเกรงใจนางบุษบาจึงนิ่งเงียบ ฝ่ายผู้ใหญ่ที่อ่านท่าทีอยู่ ก็ชอบที่จะเล่นกับอารมณ์ของเด็กๆ ขอให้มีโอกาสเป็นไม่ได้เลยเชียว มีกระแนะกระแหนสักหน่อย จึงจะอร่อยใจกระมัง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น